من آدم امیدواری بودم همیشه، اما دیگه نیستم

امیدوار بودن سخته، هربار که آدما و زندگی میان سراغت و امیدتو نشونه میگیرن، خشمگین و آزرده میشی، امید که نداشته باشی آسیب‌ ناپذیری انگار، چیزی نداری که کسی ازت بگیرتش، غم‌انگیز نیست اصلا، غم‌انگیز به نظر میاد فقط، اتفاقا پر از آرامشه

دیگه منتظر هیچ چیز نیستی و چیزی هم تت نمیده

تو این دنیای بزرگ بی‌ در وپیکر که هرثانیه یه گوشه‌ش داره ت میخوره و زیرو رو میشه چی بهتر از ت نخوردن؟!